Och!

Byłam tam znów, pod niebem Paryża, wczorajszego popołudnia.
Zrobiło się niemal sierpniowo.
Odpłynął nastrój melancholii, a szarość pokraśniała.
Ciepły Paryski wieczór.
Cudny!
Zastukałam pantofelkami o bruk pod Tour Effel, zawirowałam sukienką w rytm muesette na Champs  Elysee.
Niestety, nie skosztowałam kasztanów na Place Pigalle, bo ich tam zwyczajnie nie sprzedają.
Zjadłam za to lekki crepe w drodze na Montmartre i podziwiałam wieczorną panoramę miasta ze schodów u stóp Sacre Coeur.
A zewsząd dobiegały  głosy akordeonu, bandoneonu i rzewnych skrzypek zmieszane z perlistym śmiechem kobiet, zaczepnym śpiewem szansonistek, melodyjnym nawoływaniem ulicznych sprzedawców, radosnym kawiarnianym gwarem..
Dałabym głowę, że tam, na ławeczce oświetlonej starą latarenką widziałam siedzącą charakterystyczną drobną postać w czarnej sukience.
Edith?
I gdy idąc spacerkiem po łacińskiej dzielnicy,  zatapiałam się w spokojnym nurcie Walca Amelii, nagły akord poderwał  moją stopę i szarpnął ramieniem.
Ałć!



Wpadłam w czyjeś mocne ramiona.
Czyjaś dłoń zacisnęła się na mojej, a druga wpiła mi się pod łopatkę.
Zdecydowanie.
Nie cierpiąc sprzeciwu.
Czarna koszula rozpięta głęboko odsłaniając silny tors naparła na mnie mocno.
Och!
I nagle znalazłam się w ledwo oświetlonym zaułku Buenos.
I zniknął melodyjny walczyk.Wstrząsnął mną dreszcz od pięty aż po czubek głowy.
Ach!
To, carrramba, Banderrras !
Skąd? Jak?
Nie miałam czasu nawet pisnąć, a co dopiero wdawać się w rozmowy.
Sunęliśmy zakleszczeni w tangu, nie habanerze, czy milondze, lecz w tangu krwistym, argentyńskim, przy ostrych dźwiękach bandoneonu, walcząc o władzę między dwojgiem, to tryumfując, to pokornie
poddając się wzajemnej pasji.
Gorset opinał moją kibić, karmin sukienki z morzem falban przelewał się z brzegu po brzeg uliczki, to gubiąc w mroku, to w kręgu światła  wirując, wybuchając pełnią barwy i kształtu.
No, świat mi się skurczył do tych ramion.
I słowo daję, zostałabym chętnie, ach, na wieki z Piazollą i Gardelą.
Gdyby nie...Chaczaturian Aram.
Co mnie porwał w karuzelę Walca, tak przejmująco gwałtownie, tak namiętnie i bez słowa...
Czyjeś oczy ślą zza maski spojrzeń szyfry.
Obezwładnia mnie ten taniec, sił  już nie mam, ale krążę, krążę, krążę...
Tyś to? Książę?




I tak oto pół świata wczoraj przetańczyłam.
Ach, gdzie ja nie byłam :)
Czego nie piłam!


PS
Serdecznie polecam ten oto duet.:
http://www.mik-duo.art.pl/linki.html
Małe gminne Ośrodki Kultury i  Wiejskie Biblioteki.
Sprawdzone przyjaciółki, co choć tanga nie lubią, na koncert idą ochoczo.
A gdyby ktoś był ciekaw, ten młody utalentowany akordeonista z mojej gminy pochodzi :)
Wasza
Roztańczona Lewkonia.