Dziennik podróżny, rozdział czwarty - Kaszuby.

Chociaż jesienna aura dłuższy czas nie pozwalała popaść zmysłom w drzemkę, ostatnie dni przyniosły typowo październikowe mgły, siąpienie i wiatry, a w piecu zatańczył już pierwszy w tym sezonie grzewczym ogień.
Wiem, bo choć nie pisuję, to w (nielicznych) wolnych chwilkach czytam, że niejedna już z Was skapitulowała pod kocykiem przy herbacie, coraz mniej się ruszacie, nochale marzną i łapki, ciacha się pieką, lenistwo słodkie szerzy... więc Was wyciągam na jeszcze jeden spacer na słonko :))))) Ruszamy !

Kaszuby ( Kaszëbë )już nieraz przecinaliśmy w podróżach, podziwiając piękne widoki i obiecując sobie, że kiedyś nie tylko Gdańsk, ale i Pojezierze Kaszubskie spenetrujemy.
Jeden dzień, ba, nawet tydzień, to za mało, by zobaczyć Wszystko_Co_Trzeba, a i w tym poście zmieszczę cząstkę ledwo wrażeń i wzruszeń, których doznaliśmy.
Jadąc z Mikoszewa zmierzaliśmy przez Żukowo do Kartuz, uznanych za stolicę Kaszub, choć różne są w tej kwestii zdania. W okolicy Borowa zboczyliśmy z głównej trasy, by krętymi i wąskimi leśnymi drogami dotrzeć do Jaru Raduni. Jest tam miejscami tak wąsko, że gdyby z naprzeciwka nadjechał inny pojazd, któryś  musiałby na wstecznym pokonać całą drogę kilku kilometrów, by się jakoś bezkolizyjnie wyminąć :)
Autko nasze, to nie żaden wypasiony terenowiec, zwykła sobie Kropka, w dodatku w babskim czerwonym kolorze, ale tkwi w nim taki duch włóczykija, jak we właścicielce :) Nie boi się żadnego Babiego Dołu, na którym można zgubić koło, złamać resor, czy dostać błotem po masce :) Za widok Pani siedzącej na jakimś chybotliwym konarze tuż nad rwącym biegiem rzeczki oddałoby swoje nowe alufelgi :)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    
 Oto Pani...

 

a to konary, na które o mało się nie wdrapała :)  

Pozornie niewinny nurt za parę metrów nabiera pędu i głębi, woda mętnieje, jar ciemnieje i choć tu na przeszkodzie leżą powalone drzewa, a tam woda kotłuje się i pieni niczym w Dunajcu, nie brakuje śmiałków pokonujących tę trasę kajakami :).
Jar Raduni jest rezerwatem przyrody, pięknym i malowniczym. By go wam przybliżyć i uzupełnić moją skromną dokumentację, podrzucam poniższy piękny opis. Zajrzyjcie tam koniecznie, zapuście się w las i posłuchajcie, jak ta woda gada, gada, gada ...Najlepiej jednak będąc w okolicy porzućcie auto i powędrujcie z nurtem, solidnie obuci.

Nasyceni widokami i aromatami lasu, ubłoceni i pożarci żywcem przez komary, wróciliśmy do cywilizacji. W Kartuzach zajrzeliśmy do Muzeum Ziemi Kaszubskiej, mając na uwadze, że do skansenu kaszubskiego we Wdzydzach tym razem nie dojedziemy, a chcieliśmy nieco kultury i tradycji regionu zażyć.
Obok licznych sprzętów mnóstwo tu informacji o codziennym życiu Kaszubów w dawnych czasach. Dowiedziałam się np. jaki posag mnie niestety ominął :)

 

A to łóżeczko wzbudziło szczególny mój zachwyt, choć musiało być niezbyt wygodne.

Celem dalszej wyprawy był Szymbark. Miejsce, o którym wiedziałam, że warte zwiedzenia choćby ze względu na Dom na głowie. Przy okazji chciałam także odszukać inne obiekty znajdujące się w okolicy, a związane z historią regionu i kraju. Jak się okazało, wszystko, czego szukaliśmy, znaleźliśmy w jednym miejscu -  centrum edukacji i promocji regionu. Znajduje się ono mniej więcej na poziomie szczytu Wieżycy, najwyższego wzniesienia w okolicy, z wieżą widokową i licznymi ścieżkami przyrodniczymi. Dotrzeć tam można pieszo szlakiem lub asfaltową drogą autem.
Nie opiszę wszystkiego, bo po pierwsze zbyt wiele jest do opisania, a poza tym to trzeba samemu zobaczyć i przeżyć. W skrócie można wyrazić się jednym zdaniem: Szymbark, to kawał polskiej i kaszubskiej historii splecionej z sobą nierozerwalnie, opowiedzianej  niezwykle wzruszająco i obrazowo, popartej niespotykanymi eksponatami, uczącej i wywołującej dreszcze emocji, pełnej zaskoczeń i nie pozbawionej humoru. Ale jednak w ogólnym wrażeniu pozostająca w pamięci nie dzięki tym weselszym, lecz tym poważnym momentom.
Począwszy od niezwykłej fontanny i jej symboliki....

...poprzez dom Sybiraka....

...historię zesłań na Sybir....

... czy ślady tułaczki Kaszubów po całym świecie, której doznało tak wielu Polaków.....

... po pełen symboli i pamięci niezwykły kościółek...

 

...i bibliotekę Sybiraków, na której widnieje chwytający za serce napis: "Jam dwór polski"...

... na każdym kroku, w przepięknej aranżacji architektonicznej i roślinnej poddawani są zwiedzający takiego rodzaju niezwykłym przeżyciom, jakich nie spodziewaliby się w środku lasu,  w sercu wakacyjno-turystycznego regionu.

Bo w zasadzie od poszukiwania tego domu zaczęła się ta przygoda...

A "dzięki" temu, że nie spodziewaliśmy się takiego rozmachu przedsięwzięcia i takich wzruszeń, zapamiętamy to miejsce jako magiczne, bogate w barwną narrację przewodnika widowisko. Miejsce, dokąd warto pojechać nie tylko, by zobaczyć najdłuższą deskę świata i doznać niewytłumaczalnego syndromu "paru głębszych" występującego ( nawet u dzieci) ledwo po przekroczeniu  progu domu dachem w dół, lecz by przekonać się, że ojczyzna jest wszędzie tam,  gdzie inni myślą i czują podobnie. Choć gwarą mówią  tak:

                                   
A żeby letni nastrój i pogodę ducha wbrew niepogodzie jesiennej w Was utrwalić, dorzucam parę sielskich widoczków.

Z pozdrowieniami 

Wasza

Lewkonia :)