Gdy szumi szumi woda i młoda szumi krew....

Czyli wspomnień czar...

Moją wielką miłością są czarno-białe przedwojenne i tuż-powojenne filmy. Nie rozwodząc się zbytnio, bo gdybym tylko zaczęła... ach snułabym i snuła, przypomnę Wam pewien Głos i Postać:
http://www.rmfclassic.pl/radio/sekcje,odeon,10.html
Można się wsłuchiwać bez końca, a dla pokolenia mającego zaszczyt gościć w swych domach co niedziela do lat 90' Pana Janickiego, to niewątpliwie wzruszające spotkanie za każdym razem.
Ja w każdym razie bez przerwy zaglądam do Kina Polska i na TCM, gdzie trafiają się perełki niegdyś prezentowane w ramach programu "W Starym Kinie".
Odkąd pamiętam, gdy już mieliśmy własny telewizor (!), stare przedwojenne filmy, wielcy aktorzy z dykcją teatralną, z tym "Ł" ledwo wargowym, ta gramatyka i te stroje, ACH, wszystko to mnie zachwycało, przykuwało do ekranu, choćby fabuła była  prosta i przewidywalna do cna, a ja - niejadek okropny, właśnie podczas tych SEANSÓW, zasłuchana w komentarz Pana Janickiego, dawałam się karmić jak gąska bez protestu, i zakochiwałam się w eleganckich dżentelmenach, toaletach dam, muzyce i w starych kliszach porysowanych czasem. Ba, ja wręcz lubiłam te momenty, gdy scena w filmie nagle przeskakiwała w połowie słowa a z następnej frazy domyślałam się, co było wcześniej :)
Najbliższe moje przyjaciółki wiedzą też, że gdzieś głęboko we mnie drzemie tęsknota do tamtych czasów, jakbym już wcześniej w innym życiu....
W każdym razie wetuję sobie tę niemożność cielesnego powrotu w przeszłość  przeglądaniem i odsłuchiwaniem nagrań z tamtych lat :



Kto nie zna tej melodii, Aleksandra Żabczyńskiego czy Heleny Grossówny?
Chyba tylko obecne podlotki, w których domach nie ma poważania dla staroci :)

Jest w tym filmie scena szczególna dla mnie, odbywająca się w Instytucie Kształcącym dla Dziewcząt, gdy żegna się z nimi ich nauczyciel muzyki, niezapomniany w tej roli Michał Znicz.



A ja od razu chlipię i mam ochotę wyściskać Kochanego Profesora.

Cóż może mieć wspólnego przedwojenna szkoła dla dziewcząt z dobrych domów, archaiczny język i ta nieosiągalna już w naszych czasach kindersztuba, łamana czasem wybrykami tak uroczo rozrabiających panienek, ze szkołą dzisiejszą, młodzieżą uzależnioną od technicznych gadżetów, słuchającą np hard-rocka, częstokroć tak pejoratywnie definiowaną przez pokolenia wcześniejsze ?
Otóż jest parę wspólnych rzeczy, które mogą połączyć te światy tak nieprzylegające do siebie.
Trzeba je tylko w sobie i w młodzieży tej znaleźć, nie bać się ośmieszenia, mieć otwartą głowę, a  w żyłach krew, nie wodę.
Zapraszam do mojej galerii wspomnień całkiem niedawnych:

Po godzince podróży pociągiem wyruszamy ...

 

...na kajaki :))))))

O mamo! Jak to działa?

 

Każdy się uwija jak może, ale cóż...

Przepiękne krajobrazy doliny Małej Panwi

 

Niegroźne przeszkody, gdy pół metra wody :)

Psorki na popasie:)

Niestrudzone moje Kochane Przodowniczki :)

Suszenie wszystkiego wskazane (kto zapomniał o sandałkach na wodę, hę?)

A na koniec dwugodzinnego wiosłowania wielki harmider przy ognisku.Gdzieś tam w dali suszy się czyjś odziewek, szukamy czyichś butów, pałaszujemy kiełbaski i jesteśmy ogromnie szczęśliwi, bo to taka wspaniała Klasa była  :)

...

Kto powiedział, że nie można się porozumieć między-pokoleniowo?

Ech...
Za rok moje "panny i młodzieńcy" zdają maturę, tu byli jeszcze w gimnazjum, teraz większość jest nadal w jednej klasie a 27 osób na 29 ... w tym samym liceum! O czymś to świadczy :)

Pozdrawiam wszystkich, którym niedługo zaczną się wakacje.
I pamiętajcie, Kochani, o czym wciąż przypominam czule - bądźcie odważni, ale bardzo, bardzo OSTROŻNIE :)))))

Wasza sentymentalna

Psorka :)))