Per aspera ad astram

Jetem dumna niesłychanie, mogąc pochwalić się moim miejscem na ziemi - wspaniałym gronem ludzi postępowych, mających świeże i refleksyjne spojrzenie na polską rzeczywistość i młodzieży chowanie.
Ludzi kreatywnych, poszukujących i dobrze zorganizowanych. Takich, na których można polegać, którym się ufa i z którymi można zdobywać szczyty. Dosłownie i  w przenośni.
Takich, których się zwyczajnie lubi, z którymi się świetnie rozmawia, podróżuje, bawi.
Pełnych entuzjazmu dla swojej pracy i wiary, że żadna reforma nie przeszkodzi nam w dobrym spełnianiu naszych belferskich obowiązków.
Najważniejsza jest jednak młodzież.
To dla niej łamiemy stereotypy w nauczaniu, poszerzamy horyzonty, spędzamy z nimi  dnie i noce na pracy, nauce, zabawie, i rozmowach o życiu.

To jej sukcesy przyspieszają bicie naszych serc, jej porażki smucą i mobilizują do działania.
Osiągnięcia nie są celem. Są nagrodą za wytrwałość i ambicję. Za podjęcie wyzwania i systematyczną pracę z przekonaniem, że ma sens. Są jak pieczęć w paszporcie do nowych krain wiedzy. I jak laur na skroniach olimpijczyka jest uznaniem za siłę i niezłomność - tak szkolne osiągnięcia naszych drogich uczniów są zwieńczeniem trudu nauki i kształtowania charakteru.
Słodkim  kresem długiej drogi per aspera ad astram.

A dla nas, ich profesorów?
Są naszą dumą i najlepszą nagrodą ze wszystkich.
Radość uczniów, ich poczucie własnej wartości, satysfakcja - to najpiękniejsza zapłata.
I czy olimpijczyk, czy słabeusz - każde najmniejsze osiągnięcie, nawet plus przy jedynce - daje nadzieję.
Bo młodzi, wspaniali, oby  mądrzejsi od nas ludzie, jacy z nich wyrosną, to nasza największa nadzieja :)
Mówi się, że ten kraj potrzebuje zmian, reform, lepszych rządów.
A ja mówię, po prostu - POLSKA potrzebuje mądrych ludzi.
Chciałabym ich przedstawić wszystkich z osobna, ale nie mogę tyle pisać, więc wierzcie mi na słowo, oni uczą się w tej szkole.
W corocznym rankingu Perspektyw i Rzeczypospolitej kolejny raz jesteśmy najlepsi w województwie. W Polsce na 16. miejscu.
Rumienię się i niezmiernie cieszę :)
Szczytowe miejsca w rankingach szkół też nie są celem samym w sobie. Są nagrodą. i motorem do dalszych działań. Tytuły uznania należą się  przede wszystkim  naszym wychowankom za ich pracę i ambicję.
Czym byłaby szkoła bez nich.
Bez ich świeżości umysłów, pytań, dociekań, prowokacji. To dla nich i przez nich dobry nauczyciel wciąż się uczy, czasem próbując nadążać ledwie za ich bystrymi umysłami. Niejednokrotnie uczeń bowiem przerasta mistrza.
I o to właśnie chodzi.
O postęp. O naturalny i nieposkromiony głód wiedzy. Nie tej z programów nauczania, narzuconych nam instytucjonalnie. Lecz tej ogromnej, wciąż niezmierzonej, niedającej się zawęzić do spisu treści ważnych.

Wszystkim kolegom i uczniom składam serdeczne wyrazy uznania :))))))
To tak oficjalnie.

Ale że uczniowie nasi nie są sztywnymi kujonami i  potrafią się wspaniale bawić, zwłaszcza w szczytnym celu, i przy naszym aktywnym udziale, to niech przemówią te archiwalne  nagrania.
Lider zespołu, to nasz kolega wuefista :)
Ja gdzieś tam  chyba poguję pod koniec koncertu :)))



Ach, jak cudnie sobie powspominać i popatrzeć na twarze tych, co już w szerokim świecie swoich dróg szukają...
Życzę Wam, Drodzy Uczniowie, wszelkiego powodzenia w spełnianiu marzeń i realizacji planów na studiach, w pracy i w życiu osobistym. I piszcie do mnie częściej :)

Z belferskim pozdrowieniem

Lewkonia.